Emoties en soezen

Het is maandag. Studiedag. De leraren leren, de kinderen zijn gezellig thuis. Gezellig..?

Vandaag is het zo’n dag. Zo’n dag dat de kinderen elkaar voortdurend in de haren zitten. Dat, hoe goed ik ook mijn best probeer te doen empathisch te blijven, het mislukt! Ik ben zelf moe, voel me geïrriteerd door de toon in de stemmen van de kinderen (waar ik allemaal gedachten en oordelen over heb die niet bijdragen aan mijn intentie om in verbinding te blijven.. in tegendeel). Ik voel me machteloos en zie mezelf naar oude strategieën grijpen. Ik heb al ‘die leuke NVC’ theorieën in mijn hoofd maar het wil niet. Ok, soms dan, halfbakken, lukt het om nog naar gevoelens en behoeften te vragen.. het word echter niet gehoord. Ja, zo’n dag.

Ha ha, ik moet er op dat moment eigenlijk ook wel om lachen. Ik zie het gebeuren en kan het proces niet stoppen. Mijn inwendig lachen blijkt toch ook naar buiten te rijken. Mijn glimlachende non-verbale uitdrukking werkt als olie op het vuur voor mijn met ‘Jakhals oren’ uitgeruste dochter: ‘Het is niet grappig hoor!’ roept zei.

Pff, Zelfemapathie. Even weg en ademhalen.

Waarom zijn die twee ( 7 en 10 ) toch de hele tijd aan het kibbelen en lukt het mij niet ze te helpen een andere weg in te slaan?  Ik lees een Facebook post van een Belgische collega trainer waar een stukje van de verklaring te vinden is. Iets wat ik, net als zij, zo vaak tegen mijn deelnemers in trainingen zeg: NVC is not ‘about the words”.. Ik kan nog zo’n mooie en ‘juiste’ woorden gebruiken, als ik de ander nog steeds verantwoordelijk maak voor mijn gevoelens, of de ander nog steeds veroordeel, hebben de ‘juiste’ woorden totaal geen zin.

Precies! En wat fijn om dit nu te lezen! Mijn intentie om te verbinden is gewoon verdwenen. Mijn behoefte aan rust en harmonie word groter en groter. Het gaat niet meer om hun willen helpen, het gaat om mijn eigen behoeften! Ik wil zelf gehoord worden! En met mijn pogingen de zaak vlot te trekken bereik ik juist het tegenovergestelde, een spiraal naar beneden, mijn ‘vat’ om empathie te geven raakt leeg. Hoe leger het vat, hoe sneller getriggerd, hoe eerder ik verval in ‘Fight, Flight, Freeze’ reacties, ik afzak naar mijn reptielen brein’. I am on my way to…

We gaan naar de film. Naar Emoji notabene. Nou de emoties lopen nog steeds hoog op en de ultieme strategie om rust te creëren komt naar boven: dreigen om niet te gaan. Ik hoor de waarschuwingstoeter in mijn hoofd, NEEEEHHN!!, nul punten!

Het werkt wel… tijdelijk dan.

Met zes toeschouwers in een grote CINEMEC zaal op maandagochtend, hoe mooi is dat? De film is gezellig (ik zit tussen de kemphanen in), ik krijg mijn rust en soezzz zelfs in slaap..

Op weg naar huis is deze gezelligheid weer snel verdwenen. Op de achterbank in de auto begint de jongste hartgrondig te huilen ‘ik wil ook wel eens de baby spelen’! Ze ziet de grap ervan niet, dat begrijp ik wel. Ja, ze heeft vast behoefte om ook eens haar zin te krijgen’, gehoord te worden door haar grote zus. JAMMER, NU EVEN NIET! Ik hoor het geluid en het is niet bevorderlijk voor onze veiligheid op de weg! Niks nu Geweldloos Communiceren!

Aan het begin van onze woonwijk parkeer ik de auto. Ik zeg niks. Zelfempathie!

Hé, ze krijgen door dat we op een vreemde plek stil staan en het wordt in ene rustiger. Ik hoor mezelf zeggen: “Mama wil graag rust in de auto zodat ze veilig kan rijden, begrijpen jullie dat? Willen jullie misschien het laatste stuk lopen?”. Ja, ze begrijpen het. Nee, ze zullen rustig zijn. Ben benieuwd.

De auto is nog niet geparkeerd of ze gaan weer los. Ok, wat nu? “Ik ga naar binnen en jullie blijven buiten tot jullie er uit zijn, zeg ik tegen de 2 verbaasde kibbelende meisjes”. Tot mijn verbazing komt vijf minuten later de jongste binnen, ‘Mam, het is opgelost hoor!’.

We zullen zien denk ik. Nog geen 5 minuten later gaat de ruzie gewoon weer verder…Volgende strategie: “Nu allebei naar je kamer, afkoelen en daarna gaan we het er over hebben” (Mm, dat is geen verzoek ben ik me bewust..). De jongste gaat in tranen, de oudste met een brede grijns..

Hellup! Mijn hoop is gericht op het stukje ‘daarna gaan we het er over hebben’. Ik denk aan de GC conflictmanagement workshop met kinderen die ik onlangs tijdens de IIT (International Intensive Training) in Duitsland volgde. Mooie kans om toe te passen! Terwijl de dames hun kwartier boven zitten pak ik mijn aantekeningen er bij, bedenk hoe ik het aan kan pakken, geef mezelf een doses empathie (ik ga het proberen, het hoeft niet goed, rustig blijven, het gaat om de intentie..) en roep ze naar beneden.

Dilemma. De oudste wil eerst iets leuks doen, Zwanensoezen bakken, en dan praten. ‘Dan hebben we in ieder geval al iets leuks gedaan en is de stemming beter’. De jongste zit nog in ‘emotionele nood’, die wil nu om de tafel en de lucht klaren, anders gaat het bakken niet lukken. Ik kan de oudste toch ook niet dwingen? Pff. Zelfempathie!

Ok, de jongste heeft nog duidelijk empathie nodig. Dus ik ga met haar aan de slag terwijl de ander de bakvoorbereidingen doet. Wouw, het lukt me zowaar om met haar stap voor stap het proces door te lopen en bij haar aan te sluiten. Ik voel me blij en trots over hoe ze haar gevoelens en behoeften weet te benoemen en we komen tot een volgende stap!

Nu komt de oudste op schoot, de jongste gaat verder met bakvoorbereidingen. Ook met haar doorloop ik de stappen. Wouw, ze komen tot ongeveer hetzelfde verhaal en er komt nog een misverstand aan het licht ook! Nu zijn beiden bereid om naar elkaar te luisteren en de ruzie is snel grotendeels opgelost. Er broeit nog wat. Een welgemeend wederzijds excuus blijkt nog lastig (die intentie weer hè) en dat zorgt voor nog wat onvrede. Er is nog een machtsstrijd gaande vermoed ik. Ieders energie is echter op. Er is behoefte aan luchtigheid! ‘Count your blessings’, dit is voor een volgende keer! Ik heb wat om te vieren! Met heerlijke luchtige Glutenvrije Zwanensoezen à la Heel Holland Bakt!

Verder lezen?

Meer over valkuilen bij gebruik van Geweldloos of Verbindend Communiceren kan je lezen in dit artikel op psychologytoday.com

Meer over omgaan met conflicten voor kinderen van de Belgische trainster Corry Laura, Bla Bla-geweldloze communicatie Vlaanderen waarin zij ingaat op de Jakhals en Giraf in ons vind hier >>

Een handboek voor ouders: Respectvolle Ouders, Respectvolle kinderen 7 Sleutels die conflicten in het gezin omkeren naar samenwerking. Sura Hart en Victoria Kindle Hodson.

Kennismaken met verbindend communiceren?

De eerst volgende introductiecursus verbinden communiceren geef ik op 3 en 10 november 2017.  Aanmelden kan via de Agenda